^{Amasya’da bulunduğu sırada bir aralık milli emellere muhalefet yolunu tutmuş bulunan eski paşalardan biri birgün Ankara’da beni ziyaret etti.Mustafa Kemal’in kendisini affetmesini istiyordu.Bunun için de benim yardımımı ricaya gelmişti.Müracatını Atatürk’e arz ettim.}

^{Evvela ziyareti kabul etmek istemedi.Hatta:}

^{-Nasıl?!. . O adam hala serbest mi dolaşıyor? Diye sordu.}

^{-Serbest dolaşıyor olmalı ki, huzurunuza çıkmak cesaretini göstermiş! Dedim ve ilave ettim:}

^{-Af, sizin büyüklüğünüzdür!. . Kendisini affetmeye mecbursunuz!..}

^{-Peki… Düşünürüz!.. Dedi, fakat bu işin arkasını bırakmadım:}

^{-Kendisine söz verdi!.. Bu alicenaplığı göstereceksiniz!. .}

^{O zaman:}

^{-Peki! Dedi, çağırını gelsin!..}

^{Ve Sabık Paşa, ayaklarına kapanarak, ondan af dilerkeni Mustafa Kemal, güya arada hiçbir hadise geçmemiş gibi, kendisii güler yüzle karşılayarak, yanındaki sandalyeye oturttu.Sigar verdi, kahve ısmarladı ve geçmişe hiç temas etmeyerek, onunla bir kaç dakika konuşmaktan çekinmedi.}

^{Atatürk, kerim adamdı.Affetmesini çok severdi.Kimleri ne zaman affedeceğinide iyi bilirdi.}

^{BANOĞLU, AGE, S:115 – 116}