^{Atatürk’ün asla kini yoktur.Bir kimseye ne kadar kızarsa kızsın, bir süre sonra affeder, olanları unutur, birdaha tekrar edilmesini arzu etmezdi.Bu yüzden civarındakilerden birçokları zaman zaman gözden düşer, sonra yeniden affedilir, yeniden eski mevkiini alırdı.Fakat asla göz yummadığı şey, bir kimsenin ekmeğiyle oynanmasıydı.}

^{Yeni hatflerin en büyük taassupla takip edildiği bir devirde bir seyehati esnasında bir hükümet bürosuna girdi.Açtığı bir defterde bir deste eski harflerle yazılmış notlar ve kağıtlar buldu.Defterin sahibi yaşlı bir memurdu.}

^{Atatürk, hayatında ender rastlanan bir hiddetle mamurdan başladı.Amirde bitirdi, hepsini kovdu.Dışarı çıkarken de:}

^{-Bunlar mikroptur, efendim! Milli bünyenin iyiliği namına temizlenmeli!.. diye bağırdı.}

^{Akşam oldu.Vilayet konağında bir ziyafet vardı.Bir aralık söz yine yeni harflere geldi.Atatürk valiye sordu:}

^{-Bugünkü yobazlara ne yaptın?}

^Vali:

^{-Görevlerine son verdim, paşam.Esasen ücretli hizmetlilerdi.}

^{Atatürk durakladı.Sonra usulca:}

^{-O olmadı işte!.. dedi.bu adam kabahatli, muhakkak!.. Fakat, çoluğu çocuğunun suçu ne?. . Onları aç bırakmaya hakkımız yok.Onu görevine usulca iade et!.. Biz adamları cezalandırmayız, ama ekmekle oynamak doğru değildir!..}

^{BANOĞLU, AGE, S: 354}